Ułatwienia w dochodzeniu wierzytelności. Nowe przepisy już obowiązują cz. I

Od niedawna zaczęły obowiązywać niektóre przepisy ustawy o zmianie części ustaw celem uproszczenia procesu dochodzenia wierzytelności. Są one regulowane przez ustawę z 7 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw celem ułatwienia dochodzenia wierzytelności (Dz.U. z 2017 r., poz. 933). Część zawartych w niej przepisów zaczęła obowiązywać z 1 czerwca bieżącego roku.

Zmiany te regulują kwestię solidarnej odpowiedzialności inwestora i wykonawcy (lub generalnego wykonawcy) za zapłatę wynagrodzenia, które należne jest podwykonawcy za wykonane przez niego roboty budowlane. Szczegółowy opis przedmiotu robót powinien zostać zgłoszony inwestorowi zanim przystąpi on do ich wykonywania, chyba że przed upływem trzydziestu dni od doręczenia zgłoszenia, został zgłoszony podwykonawcy i wykonawcy przez inwestora sprzeciw wobec wykonywania prac przez podwykonawcę. Zgłoszenie, o którym mowa powyżej nie musi być dostarczane, jeżeli w umowie, która została zawarta pod rygorem nieważności w formie pisemnej, został zawarty szczegółowy opis podejmowanych prac budowalnych, które będą wykonane przez konkretnego podwykonawcę.

Odpowiedzialność za wynagrodzenie podwykonawcy o wysokości, która została ustalona w umowie pomiędzy wykonawcą a podwykonawcą ponosi inwestor, chyba że jest ono większe niż wynagrodzenie, które jest należne wykonawcy za pracy budowlane opisane w zgłoszeniu lub umowie.

Wyżej wymienione zasady są stosowane zarówno wobec solidarnej odpowiedzialności podwykonawcy (jeśli zawarł umowę z dalszym podwykonawcą), wykonawcy  i inwestora za uiszczenie wynagrodzenia dalszemu podwykonawcy. Zapisy w umowie, które pozostają w zaprzeczeniu tych opisanych powyżej są nieważne.

Zmiany w procedurze cywilnej i postępowaniu egzekucyjnym

Opisywana nowelizacja zawiera również zapisy, które dotyczą zmian w kodeksie postępowania cywilnego. Przepisy, które dotyczą uproszczonego postępowania są stosowane w sprawach związanych z roszczeniami wynikającymi z umów, o ile wartość przedmiotu, o który toczy się spór nie jest wyższa niż 20 tys. złotych, natomiast w sprawach, które wynikają z gwarancji jakości czy niezgodności przedmiotu sprzedaży z umową, z rękojmi, o ile wartość przedmiotu nie jest wyższa niż wspomniana kwota. Jeśli majątek dłużnika zajęty w egzekucji nie umożliwia zaspokojenia należności, które mają być wyegzekwowane albo jeśli wierzyciel wykaże, iż w przebiegu przeprowadzonej egzekucji jego należności nie zostały w pełni zaspokojone, może ona zażądać aby zobowiązano dłużnika do wykazania swojego majątku. Taki wykaz ma zawierać spis rzeczy oraz miejsca, w których się one znajdują. Postanowienia te dotyczą wierzytelności, które przypadają dłużnikowi oraz innych informacji o nieodpłatnych i odpłatnych czynnościach prawnych, które zostały dokonane dla osób trzecich oraz prawach majątkowych, na skutek których dłużnik przestał być wypłacalny lub stał się niewypłacalny w stopniu większym niż przed dokonaniem danej czynności. Przedmiotem takich działań może być prawo lub rzecz o wartości, która w dniu wykonania tych czynności przekracza wysokość wynagrodzenia minimalnego (ustalonego na mocy przepisów zawartych w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o wynagrodzeniu minimalnym za pracę). Wykaz ten powinien obejmować okres pięciu lat poprzedzających wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Co więcej, wierzyciel może wymagać od dłużnika złożenia przyrzeczenia.