W poprzednim wpisie poruszony został wątek zmian wprowadzonych ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw celem ułatwienia dochodzenia wierzytelności (Dz.U. z 2017 r., poz. 933). Dzisiejszy wpis kontynuuje niniejszy wątek w zakresie postępowania grupowego.
Zmiany nastąpiły również w ustawie z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Zgodnie z nimi w sprawach dotyczących roszczeń pieniężnych postępowanie grupowe jest dopuszczalne tylko w sytuacjach, gdy wysokość dochodzonych przez każdego członka grupy roszczeń została ujednolicona na skutek zrównania wartości roszczenia, którego dochodzą członkowie podgrupy lub grupy.
Sąd, na żądanie pozwanego, może zobowiązać powoda, aby złożył kaucję zabezpieczającą koszty procesu. Sytuacja taka może mieć miejsce, kiedy pozwany uprawdopodobni, iż brak kaucji poważnie utrudni lub uniemożliwi wykonanie orzeczenia w kwestii kosztów postępowanie na wypadek oddalenia powództwa oraz że powództwo jest bezpodstawne.
Zgłoszenie żądania zabezpieczenia kosztów procesu może pozwany zgłosić najpóźniej podczas pierwszej czynności procesowej. Nie ma jednak prawa domagać się złożenia wspomnianej kaucji, kiedy część roszczenia, uznana przez niego jest wystarczająca do zabezpieczenia kosztów. Sąd rozstrzyga o żądaniu pozwanego po uprawomocnieniu się wydanego postanowienia w kwestii składu grupy.
Jeśli członek grupy, nie później niż w ciągu 12 miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia sądu o odrzuceniu pozwu, wytoczy powództwo o roszczenie, będące objęte powództwem we wcześniej przeprowadzonym postępowaniu grupowym, to wobec tego roszczenia skutki wcześniejszego postepowania są zachowane. Po uprawomocnieniu skutków postępowania grupowego, dopuszczalność przeprowadzenia postępowania grupowego w dalszym postępowaniu nie podlega badaniu.
